Dziewiętnastowieczne odrodzenie literatury, tzw. nahda, było punktem przełomowym we współczesnej literaturze arabskiej. Powstanie drukarń i wydawnictw, zakładanie szkół, bibliotek i uniwersytetów oraz liczne przekłady na język arabski z innych języków wpłynęło na ożywienie arabskiej literatury.
Pierwszy okres, tzw. klasycznej literatury arabskiej, obejmował kilka etapów, które pokrywają się z rozwojem politycznym islamskiego imperium.
Mimo iż przez wieki subkontynent indyjski znajdował się pod panowaniem islamskim, muzułmanie zawsze stanowili tam mniejszość.
W kontekście całego kontynentu afrykańskiego należy odróżnić islam w Afryce Północnej (związany z kulturą arabską) oraz tzw. czarny islam, obecny na terenach położonych na południe od Sahary.
Historia islamu w Afryce jest niemalże tak długa, jak historia tej religii. Jej wyznawcy dotarli na tereny dzisiejszej Etiopii jeszcze zanim rozpoczęło się muzułmańskie liczenie czasu. Tzw. hidżra, czyli przejście Mahometa z Mekki do Medyny, miała miejsce w 622 roku, natomiast w wyniku prześladowań w Mekce pierwsi muzułmanie musieli uciekać do Abisynii około 615 roku.
Afroamerykański islam w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej obejmuje kilka ugrupowań. Należą one do dwóch głównych ruchów, znanych pod nazwą: „Lud Islamu” (The Nation of Islam) i „Czarni Muzułmanie” (Black Muslims). Mimo iż często używa się ich zamiennie, oba ruchy różnią się między sobą, a ich członkowie znajdują się w konflikcie.
O ile przejście na islam z innych religii jest przez muzułmanów przyjmowane z ogromną satysfakcją, to odejście z islamu jest według prawa szarijatu niedozwolone. Apostazję określa się w po arabsku terminami: irtidad lub ridda. Na uwagę zasługuje fakt, że w Koranie nie ma zapisu, który jednoznacznie określałby karę śmierci dla murtadda, czyli apostaty.
Trudno jednoznacznie wskazać początki islamu w Ameryce. Przyjmuje się powszechnie, że wśród kupców i osadników, którzy od czasów Kolumba podróżowali do nowego świata, byli także muzułmanie.
Dane statystyczne podają, że muzułmanie stanowią w Oceanii zaledwie 1% ogólnej liczby ludności. Te same źródła wskazują jednak, że wyznawców islamu przybywa na tym terenie szybciej niż chrześcijan, których jest jeszcze 83%.
Zaangażowanie wyznawców obu religii w dialog międzyreligijny uzależnione jest od ustroju państwa, w którym żyją i warunków, w jakich wolno im praktykować własną religię. Wśród krajów azjatyckich można wyróżnić pięć kategorii relacji między chrześcijanami i muzułmanami.