Hajfa

Ten główny port Izraela to „największe i pod względem gospodarczym najważniejsze miasto Galilei nad Zatoką Hajfą (…) stąd góra Karmel rozciąga się w głąb lądu w kierunku płd.-wsch.” – czytamy w „Nowym Leksykonie Biblijnym”. Co jednak ciekawe - w Biblii ani razu nie wspomina się o Hajfie, choć to właśnie na jej terenie znajduje się Grota Eliasza (święte miejsce dla żydów, muzułmanów i chrześcijan), zaś w czasach wypraw krzyżowych nazywano Hajfę Caife lub Caiphas – najprawdopodobniej wywodząc nazwę tej miejscowości od imienia biblijnego Kajfasza).

Dziś jednak Hajfa słynie przede wszystkim z przepięknych, tarasowych ogrodów bahaickich na Górze Karmel, a co za tym idzie, uchodzi za jedno z najważniejszych miejsc dla wyznawców bahaizmu.

W 1909 roku sprowadzono tu bowiem z Persji szczątki Baba (perskiego proroka, z którego nauk wyewoluował bahaizm), zaś wokół jego mauzoleum powstał ogromny kompleks, składający się m.in. ze świątyni, biblioteki i wspomnianych już parkowych tarasów, których jest 19 (symbolizują one Baba oraz jego 18 uczniów, a także nowy kalendarz stworzony przez proroka, który miał mieć 19 miesięcy liczących po 19 dni każdy). Ogrody te wpisane zostały na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Trzeba jednak pamiętać, że Baba to twórca babizmu, zaś bahaizm jest dziełem kogoś innego (żyjącego w latach 1817-1892 reformatora zwanego Baha Allah). To właśnie on po śmierci Baba (1850 r.) stworzył bahaizm, ogłaszając się prorokiem.

Świętymi księgami bahaistów są Bajan (napisany przez Baba „jasny wykład” mający zastąpić Koran) oraz  Al-Kitab al-akdas (dosłownie: święta księga) autorstwa Bahy Allaha.

Ta pierwsza zapowiada przyjście mesjasza wszystkich dotychczasowych religii i „ustala prawa oraz reguły obowiązujące w okresie oczekiwań. Te przepisy obalają przepisy prawa muzułmańskiego, dotyczącego modlitwy, postu, małżeństwa rozwodu i dziedziczenia (…) Bajan nakazuje poszanowanie kobiety, która stała się równą mężczyźnie”.

Ta druga stwierdza m.in. że Bóg jest całkowicie niepoznawalny, wiara w Boga jest w istocie wiarą w jego proroka, zaś „raj i piekło nie są miejscami, lecz symbolicznymi słowami, które obrazują podróż wiernego ku Bogu i drogę niewiernego do unicestwienia”.

*

Dwa ostatnie cytaty pochodzą z leksykonu „Najsłynniejsze święte księgi świata” autorstwa Ferdynanda Comte (wyd. Opus, 1994 rok).

Tekst z cyklu Alfabet religii