Jan Paweł II podjął wielkie dziedzictwo prekursorów dialogu chrześcijańsko-muzułmańskiego. Rozwinął i pogłębił doktrynę Soboru Watykańskiego II o innych religiach (w tym stwierdzenie z numeru 3. deklaracji Nostra aetate). W licznych dokumentach i przemówieniach pozytywnie wypowiadał się o i. oraz muzułmanach.
Przypomnijmy krótko tamto spotkanie sprzed 25 lat.
Problematyka wzajemnych zależności pomiędzy Ewangelią a kulturami stała się przedmiotem bardzo bogatej refleksji teologicznej i pastoralnej, która znalazła miejsce w wielu dokumentach Kościoła z okresu pontyfikatu Jana Pawła II.
Islam (inaczej mahometanizm lub - potocznie - muzułmanizm) to jedna z największych religii współczesnego świata, obok chrześcijaństwa, hinduizmu, buddyzmu i taoizmu kolejna mająca charakter monoteistyczny i zarazem najmłodsza z nich.
Dialog to nie tylko rozmowa, to również postawa, ogół pozytywnych relacji między indywidualnymi czy wspólnotowymi partnerami dialogu.
Czyż w świecie, który pragnie jedności i pokoju, a jednak przeżywa tysiące napięć i konfliktów, wierzący nie powinni popierać przyjaźni i zjednoczenia między ludźmi i ludami, które na ziemi tworzą jedną wspólnotę?
Refleksje o kwestiach teologicznych odnoszących się do relacji katolicko- żydowskich z okazji 50. rocznicy „Nostra aetate” (art. 4)