Blaski i braki dialogu

Lekcje tego rodzaju braterskiej rozmowy udzielał przez cały czas swojej działalności publicznej Jezus, Mistrz niedościgniony i wzór prawdziwego dialogu. „Nie możemy więc pominąć przepięknych i bezcennych lekcji dialogu, jakich On nam udziela poprzez swoją Ewangelię. Co najbardziej chyba ujmuje i przyciąga uwagę w ewangelicznych opisach życia i działalności Chrystusa, to nie jakieś teoretyczne wywody o słuszności takiego lub innego systemu religijnego, ale ukazanie Boga-Człowieka wyczulonego na ludzkie potrzeby i doskonale rozumiejącego każdego człowieka, któremu objawia i ofiaruje najcenniejszy dar - swoje życie” (A. Wolanin, Dialog chrześcijaństwa z innymi religiami, Kraków 1993, 17).

3. Rodzaje dialogu

Dialog międzyreligijny zasadniczo może przybierać różne formy.

- Po pierwsze może to być dialog codziennego życia, dzięki któremu chrześcijanie próbują żyć w duchu przyjaźni i otwartości z ludźmi innych religii, dzieląc ich radości i smutki, ich problemy i troski. W niektórych krajach, np. muzułmańskich, jest to jedyny dostępny rodzaj dialogu. Otwiera on chrześcijanom szerokie pole działania poprzez wzajemne dawanie nieustannego świadectwa o ludzkich i duchowych wartościach, poprzez pomaganie sobie w życiu tymi wartościami w celu budowania społeczeństwa bardziej sprawiedliwego i bardziej braterskiego. Wydaje się, że jest to najbardziej zasadniczy rodzaj dialogu. Sama Stolica Święta daje jego przykład, ilekroć w braterski sposób spotyka się ze zwierzchnikami i przedstawicielami Kościołów i Wspólnot kościelnych, z przedstawicielami innych religii, wspólnie dzieląc z nimi troski
1 oczekiwania, modląc się o jedność i pokój dla świata, czując się odpowiedzialną za dobro wspólne, słysząc naglące wołanie innych religii o pomoc pośród zagrożeń przemocą i prześladowaniem, otwierając szeroko swoje serce i zabierając głos w ich obronie. Sam jednak głos Stolicy Apostolskiej nie wystarczy. „Niezbędny jest wkład świeckich, którzy przez osobisty przykład i własną działalność mogą wpłynąć dodatnio na polepszenie stosunków między wyznawcami różnych religii” (Redemptoris missio, 57).

- Po drugie może to być dialog wspólnych dzieł. Ma on miejsce wszędzie tam, gdzie chrześcijanie razem z wyznawcami innych religii, wychodząc z motywacji religijnych, współpracują na polu społecznym, ekonomicznym, politycznym w celu obrony praw ludzkich, wolności i sprawiedliwości osoby ludzkiej, szczególnie tam, gdzie tego rodzaju prawa są ewidentnie łamane przez władzę polityczną lub ekonomiczną. Religie mają wielki potencjał czynienia relacji człowieczych bardziej ludzkimi, bardziej sprawiedliwymi i braterskimi, chociaż czasami - ze względu na ich naturę - mogą zostać nadużyte dla uzasadnienia i rozpalenia niesprawiedliwości i nienawiści między ludźmi. Aby to się nie dokonało, potrzeba, aby ludzie wierzący jednoczyli się we wspólnym działaniu - często przeciwko wpływom politycznym. Popieranie wszystkiego, co prawdziwe, co sprawiedliwe, co święte, co godne miłości, uprzedzanie ludzi dobrej woli roztropnością i taktem, badanie sposobów doskonalenia ustroju społecznego i państwowego, wszystko to należy do tego rodzaju dialogu (por. Apostolicam actuositatem, 14), który jest wyrazem większej solidarności rodzaju ludzkiego, dla chrześcijan zaś lepiej ukazuje oblicze Chrystusa-Sługi.

Więcej na następnej stronie