Drugim ważnym źródłem islamu, które stanowi uzupełnienie nauk zawartych w Koranie, jest Sunna, czyli Tradycja. W jej kontekście pojawiają się trzy podstawowe terminy: Sunna, hadis i sira. Mimo iż łączy je osoba proroka Mahometa, a dokładnie przekaz informacji na temat jego życia, istnieje między nimi zasadnicza różnica.
Święta Księga islamu stanowi punkt wyjścia i wyznacznik rozwoju cywilizacji arabsko-muzułmańskiej. Ortodoksja muzułmańska głosi, że Koran nie został stworzony, lecz jest dosłownym i autentycznym słowem Boga. Pojmowany w kategoriach teologicznych jest podstawowym rodzajem islamskiej teofanii...
W 1976 roku w wielu krajach muzułmańskich zakazano projekcji filmu o życiu Mahometa, mimo iż reżyserem był Syryjczyk, Mustafa Akkad, a w koprodukcji uczestniczyły Maroko, Libia i Kuwejt. Co sprawia, że muzułmanie z taką stanowczością i wszelkimi sposobami strzegą nietykalności osoby Mahometa i jego wizerunku?
Jak zaznaczyliśmy na początku, cykl sobotnich spotkań pt. „Wobec islamu” składa się z trzech części. Pierwszą stanowią zagadnienia współczesnego islamu. Przedmiotem drugiej są podstawowe wiadomości o islamie, a trzecia poświęcona jest dialogowi chrześcijańsko-muzułmańskiemu.
Chrześcijański Zachód pojmował islam prawie zawsze jako zagrożenie. Pomijając kilka pozytywnych doświadczeń z historii, w świadomości ludzi Zachodu żywy jest obraz gwałtownego i fanatycznego muzułmanina, który zamierza podbić Europę „ogniem i mieczem”. Nie dziwi więc fakt, że w środkach społecznego przekazu świat islamu ukazany jest w perspektywie przemocy i terroru.
W pontyfikacie Jana Pawła II dialog międzyreligijny zajmował miejsce wyjątkowe. „Polski” papież w większym stopniu niż którykolwiek z jego poprzedników urzeczywistniał dialogowe relacje z muzułmanami.
Jedną z pierwszych inicjatyw dialogowych polskich chrześcijan i muzułmanów był Dzień Muzułmański, który odbył się 28 września 1985 roku w Misyjnym Seminarium Duchownym Księży Werbistów w Pieniężnie.
Mimo negatywnych przykładów ostatnich lat; mimo aktualnych konfliktów, do których dochodzi między muzułmanami a chrześcijanami (w Sudanie, Nigerii, Indonezji i Pakistanie), hinduistami (w Indiach i Bangladeszu) czy żydami (w Izraelu), istnieje w islamie tradycja pluralizmu i tolerancji wobec wyznawców innych religii. Koran jednoznacznie mówi: Nie ma przymusu w religii (2, 256).
W minionych trzech stuleciach islam doświadczał wielu wstrząsów. Muzułmanie musieli sobie radzić z upadkiem ich struktur społecznych, kolonializmem, zimną wojną czy – jak współcześnie – z terroryzmem. Musieli też odpowiedzieć na zmiany, które zaszły w świecie nauki i sferze moralnej
Dokładnie dwadzieścia lat po spektakularnym, dialogicznym spotkaniu przywódców religijnych, jakie miało miejsce w Asyżu, muzułmanie i chrześcijanie znowu oddalają się od siebie. Wyznawcy islamu gwałtownie zareagowali na fragment papieskiego wystąpienia, wygłoszonego na uniwersytecie w Ratyzbonie.